παραστατικός

-ή, -ό / παραστατικός, -ή, -όν, ΝΑ [παραστάτης]

νεοελλ.

1. αυτός που αναφέρεται στην παράσταση ή που έχει γίνει με τη βοήθεια προϋπαρχουσών παραστάσεων («παραστατική διδασκαλία»)

2. αυτός που έχει την ικανότητα ή την ιδιότητα να παριστάνει, να εκφράζει κάτι με ακρίβεια και ζωντάνια («παραστατική περιγραφή»)

3. μαθημ. «παραστατική γεωμετρία» — κλάδος τής γεωμετρίας που εξετάζει τις ιδιότητες ενός σχήματος τού χώρου μελετώντας τις ιδιότητες τής παράστασης του σε ένα ή περισσότερα επίπεδα

4. το ουδ. ως ουσ. το παραστατικό

(παλαιότερος όρος) το μέρος τής ψυχολογίας που ερευνά τις παραστάσεις

αρχ.

1. αυτός που είναι κατάλληλος να σταθεί κοντά σε ένα άλλο πρόσωπο

2. ο ικανός να παραστήσει, να απεικονίσει κάτι ενώπιον άλλου

3. αυτός που φανερώνει κάτι, αποκαλυπτικός

4. ενδεικτικός

5. αποδεικτικός, επαληθευτικός

6. αυτός που μπορεί να προκαλέσει, να διεγείρει

7. αυτός που προκαλεί διάθεση, ροπή, τάση για κάτι

8. αυτός που έχει ετοιμότητα πνεύματος

9. τολμηρός, θαρραλέος

10. απελπισμένος, μανιώδης, παράφορος

11.0 αφιερωμένος στη μνήμη κάποιου

12. το θηλ. ως ουσ. ἡ παραστατική

η παραστάδα

13. το ουδ. ως ουσ. τὸ παραστατικόν

μνήμα, τάφος.

επίρρ...

παραστατικώς και -ά / παραστατικῶς, ΝΑ

νεοελλ.

με τρόπο παραστατικό, με ζωηρή περιγραφή, με παραστατικότητα

αρχ.

με πολύ μεγάλη τόλμη και θάρρος.